1. Najważniejsze elementy standardów ochrony dzieci

• Standardy ochrony dzieci to zasady, które mają przyczyniać się do tworzenia bezpiecznego środowiska parafialnego w taki sposób, by każdy mógł się czuć dobrze, był akceptowany i szanowany. Standardy określają również sposób reagowania na krzywdę lub niestosowne zachowanie, a także wyznaczają sposób postępowania z osobą krzywdzoną i sprawcą.

• Każdy osoba w naszej społeczności jest odpowiedzialna za tworzenie bezpiecznego środowiska: personel, dzieci i ich rodzice. Wszyscy razem starają się współpracować w trosce o dobro wspólne.

• W parafii wyznaczone są osoby, które mają szczególną odpowiedzialność w zakresie ochrony dzieci przed krzywdzeniem:

• osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci:
  ks. Marek Małkiewicz, xmarekm@poczta.onet.pl
• osoba odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń (osoba zaufania):
  Magdalena Korycka, zaufana.parafia.michalowice@gmail.com
• osoby koordynujące udzielanie wsparcia:
  Magdalena Korycka; ks. Marek Małkiewicz

• Wszystkie działania powinny być podejmowane w trosce o dzieci, zapewniać im poczucie bezpieczeństwa oraz wspomagać ich rozwój.

• W parafii organizowane są różne inicjatywy edukacyjne skierowane do personelu, rodziców i dzieci. Szkolenia i warsztaty dotyczą sposobów tworzenia bezpiecznego środowiska, ochrony przed krzywdzeniem i przeciwdziałania różnym formom przemocy.

• Niedopuszczalne jest stosowanie jakiejkolwiek formy przemocy (fizycznej, psychicznej czy seksualnej) przez pracowników, uczniów czy innych członków społeczności parafialnej.

• Każdy sygnał świadczący o tym, że dziecko może doświadczać przemocy ze strony osoby dorosłej lub innego dziecka w parafii, jest zawsze bardzo poważnie traktowany przez personel. Każda sytuacja jest odpowiednio badana, a podejmowane działania mają na celu jak najszybsze przerwanie krzywdzenia i udzielenie wsparcia osobie, która go doświadcza. Personel podejmuje działania według zasad określonych w pełnej wersji standardów ochrony dzieci.

• Kiedy dzieje się coś niepokojącego, szczególnie wtedy, gdy dzieci są krzywdzone przez innych lub są świadkami krzywdy innej osoby, niezwłocznie powinni o sytuacji poinformować personel.

• Szczególnie ważną częścią standardów są zasady bezpiecznych relacji między dorosłymi a dziećmi oraz między dziećmi a dziećmi. Mają one służyć tworzeniu bezpiecznego i przyjaznego środowiska. Personel będzie zawsze reagował na przekraczanie i nierespektowanie przyjętych zasad.

• Podstawową zasadą jest równe traktowanie wszystkich dzieci. Godność każdej osoby jest szczególnie szanowana. Jednocześnie uwzględnia się wyjątkowość i indywidualność każdego dziecka, co wymaga dostosowania metod i podejścia uwzględniającego jego potrzeby i sytuację życiową.

• Personel powinien reagować na niewłaściwe zachowania dziecka wobec samego siebie, rówieśników lub dorosłych, upominając go i stosując przyjęte w standardach środki dyscyplinujące. Jest to przejaw troski osób dorosłych o bezpieczeństwo i prawidłowy rozwój dzieci.

• Troska o bezpieczeństwo i dobre relacje dotyczy również Internetu i komunikacji drogą elektroniczną. Parafia dba o to, by dostęp do Internetu w placówce był bezpieczny, wprowadza rozwiązania ograniczające możliwość dostępu do treści szkodliwych. Ponadto personel reaguje na niebezpieczne, szkodliwe i krzywdzące sytuacje dziejące się w przestrzeni internetowej. Dziecko zawsze może poprosić o pomoc, gdy ono samo lub ktoś inny doświadcza krzywdzenia w sieci.

• Personel dba o ochronę wizerunku dziecka. Rodzice na początku roku szkolnego decydują, czy wyrażają zgodę na publikację zdjęć i filmów prezentujących wizerunek ich dzieci. Podczas różnych wydarzeń związanych z życiem parafii są robione zdjęcia i nagrywane filmy, które mogą później być wykorzystane w mediach społecznościowych. Mogą być na nich obecne tylko te dzieci, których rodzice wyrazili na to zgodę. Każde dziecko w momencie wykonywania zdjęć lub nagrań ma prawo powiedzieć, że nie chce, by jego wizerunek w materiałach z tego konkretnego wydarzenia był publikowany. Personel szanuje decyzję dziecka. Powyższa zasada nie dotyczy sytuacji, kiedy wizerunek osoby stanowi jedynie szczegół całości, takiej jak zgromadzenie, krajobraz lub impreza publiczna.

• Dzieci powinni szanować prawo do prywatności innych dzieci oraz dorosłych, dlatego nie mogą publikować w przestrzeni internetowej i w swoich mediach społecznościowych wizerunku innych osób bez jej wiedzy i zgody.

2. Zasady bezpiecznych relacji personelu z dziećmi 

W standardach ochrony małoletnich znajduje się szczegółowy kodeks zachowań, który powinien być respektowany przez wszystkich pracowników. Poniżej zamieszczamy streszczenie najważniejszych zasad obowiązujących osoby dorosłe pracujące w parafii:

• Personel podejmuje działania dla dobra dzieci i w ich najlepszym interesie.

• Każde dziecko jest traktowane z szacunkiem, uwzględnia się jego godność, prawo do prywatności, a także indywidualne potrzeby, zdolności i sytuację życiową

• Indywidualne podejście nie może oznaczać niesprawiedliwego faworyzowania wybranego dziecka.

• Personel dba o tworzenie odpowiednich relacji z dziećmi, właściwych dla osób dorosłych, opartych na szacunku, zaufaniu i respektowaniu odpowiednich granic w komunikacji i kontakcie fizycznym.

• Niedopuszczalne jest stosowanie przemocy w jakiejkolwiek formie.

• Niedopuszczalne jest nawiązywanie z dziećmi jakichkolwiek relacji o charakterze seksualnym czy romantycznym.

• Niedopuszczalne jest utrwalanie wizerunku dziecka dla celów prywatnych.

• Każdy kontakt z dzieckiem jest jawny i wynika z realizacji zadań i działań prowadzonych na rzecz parafii. Personel nie może utrzymywać relacji prywatnych z dziećmi (poza sytuacjami, gdy kontakty poza parafią wynikają z innych przyczyn – np. pracownik jest członkiem rodziny bądź znajomym rodziny dziecka).

• W sytuacji, gdy dorośli nie stosują się do przyjętych zasad, świadek takiego zachowania może zgłosić sprawę do osoby przyjmującej zgłoszenia, innego pracownika, którego darzy zaufaniem, lub bezpośrednio do Proboszcza Parafii.

3.Osoby i miejsca, gdzie można uzyskać pomoc

• W sytuacji gdy:

• doświadczasz przemocy ze strony osoby dorosłej lub innego dziecka w parafii lub poza nią,
• jesteś świadkiem krzywdzenia innej osoby,
• dzieje się coś niepokojącego,
• przeżywasz trudne chwile,

nie zostawaj z tym sam/sama. Możesz znaleźć wsparcie. Blisko Ciebie są osoby, które będą umiały Ci pomóc.

• Osoby, do których zawsze możesz się zwrócić w parafii o pomoc:

• osoba przyjmująca zgłoszenia o krzywdzeniu / osoba zaufania;
• Proboszcz lub inny ksiądz z parafii
• Siostra zakonna
• psycholog szkolny;
• pedagog szkolny;
• wychowawca;
• każdy nauczyciel i pracownik szkoły, którego darzysz zaufaniem.
• Każdy pracownik parafii, którego darzysz zaufaniem

• Możesz też szukać wsparcia poza parafią. Warto znać telefony zaufania i miejsca, w których możesz uzyskać fachową pomoc:

• 800-12-12-12 – całodobowy Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka;
• 116-111 – całodobowy telefon zaufania dla dzieci i młodzieży prowadzony przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę;
• 112 – numer alarmowy w sytuacji zagrożenia życia lub zdrowia.

Na 9 dni przed Zesłaniem Ducha Świętego Kościół rozpoczyna modlić się nowenną.

Nazwa „nowenna” pochodzi od łacińskiego słowa novem – dziewięć.

Oznacza ona więc dziewięć dni modlitwy.

Czytaj dalej …

Warszawa, 11 września 2014 r.

W związku z materiałami prasowymi, dotyczącymi zapisywania uczniów na zajęcia z religii/etyki w szkołach, Komisja Wychowania Katolickiego Konferencji Episkopatu Polski przypomina, że:

1. W publicznych przedszkolach i szkołach organizuje się naukę religii na życzenie rodziców (opiekunów prawnych), a dla uczniów pełnoletnich – na życzenie samych uczniów. Życzenie to jest wyrażane w formie pisemnego oświadczenia, które nie musi być ponawiane w kolejnym roku szkolnym.

2. Wszyscy katolicy uczęszczający do placówek oświatowych, w których odbywa się nauczanie religii, zobowiązani są w sumieniu uczestniczyć w tych zajęciach. Rodzice dzieci, które nie ukończyły 18 roku życia, mają obowiązek zapisać swe dzieci na lekcje religii. Zasada ta wynika ze zrozumiałego faktu, iż człowiek wierzący ma nie tylko prawo, ale i obowiązek pogłębiać swoją wiarę, temu pogłębianiu służą szkolne lekcje religii. Warto przypomnieć, że zarówno podczas zawierania sakramentalnego związku małżeńskiego, jak i sakramentu chrztu dziecka, rodzice zobowiązują się do tego, by po katolicku, w wierze wychować potomstwo. Elementem tego wychowania jest zarówno udział dziecka w szkolnym nauczaniu religii, jak i parafialnej katechezie.

3. Dnia 28 sierpnia 2013 r. Komisja Wychowania przypomniała, że „przygotowanie do przyjęcia sakramentów świętych: Pierwszej Komunii św., sakramentu pokuty i pojednania oraz bierzmowania odbywa się podczas systematycznej katechezy parafialnej oraz w trakcie lekcji religii w szkole.

Wynika z tego jednoznacznie, że uczestnictwo w zajęciach z etyki nie spełnia w żadnym zakresie wymogu przygotowania do wyżej wymienionych sakramentów św. i nie może być respektowane przy podejmowaniu decyzji o wyrażeniu zgody, co do ich przyjęcia”.

Ks. dr Marek Korgul
Sekretarz Komisji Wychowania Katolickiego KEP

Warszawa, dnia 11 września 2014 r.

List Pasterski Episkopatu Polski na Niedzielę Świętej Rodziny 2013 roku

List Pasterski Episkopatu Polski do duszpasterskiego wykorzystania
w Niedzielę Świętej Rodziny 2013 roku
Drogie Siostry, drodzy Bracia!

Każdego roku w Oktawie Narodzenia Pańskiego przeżywamy Niedzielę Świętej Rodziny. Kierujemy myśl ku naszym rodzinom i podejmujemy refleksję na temat sytuacji współczesnej rodziny. Dzisiejsza Ewangelia opowiada o tym, że Rodzina z Nazaretu w trudnych i niejasnych sytuacjach starała się odczytać i wypełnić wolę Bożą, dzięki czemu wychodziła z nich odnowiona. Takie zachowanie stanowi dla nas ważną wskazówkę, że także dzisiaj posłuszeństwo Bogu i Jego niezrozumiałej czasem woli jest gwarantem szczęścia w rodzinie.

Błogosławiony Jan Paweł II, do którego kanonizacji się przygotowujemy, przypomina, że prawda o instytucji małżeństwa jest „ponad wolą jednostek, kaprysami poszczególnych małżeństw, decyzjami organizmów społecznych i rządowych” (23 II 1980). Prawdy tej należy szukać u Boga, ponieważ „sam Bóg jest twórcą małżeństwa” (GS 48). To Bóg stworzył człowieka mężczyzną i kobietą, zaś bycie – w ciele i duszy – mężczyzną „dla” kobiety i kobietą „dla” mężczyzny uczynił wielkim i niezastąpionym darem oraz zadaniem w życiu małżeńskim. Rodzinę oparł na fundamencie małżeństwa złączonego na całe życie miłością nierozerwalną i wyłączną. Postanowił, że taka właśnie rodzina będzie właściwym środowiskiem rozwoju dzieci, którym przekaże życie oraz zapewni rozwój materialny i duchowy.

Ta chrześcijańska wizja nie jest jakąś arbitralnie narzuconą normą, ale wypływa z odczytania natury osoby ludzkiej, natury małżeństwa i rodziny. Odrzucanie tej wizji prowadzi nieuchronnie do rozkładu rodzin i do klęski człowieka. Jak pokazuje historia ludzkości, lekceważenie Stwórcy jest zawsze niebezpieczne i zagraża szczęśliwej przyszłości człowieka i świata. Muszą zatem budzić najwyższy niepokój próby przedefiniowania pojęcia małżeństwa i rodziny narzucane współcześnie, zwłaszcza przez zwolenników ideologii gender i nagłaśniane przez niektóre media. Wobec nasilających się ataków tej ideologii skierowanych na różne obszary życia rodzinnego i społecznego czujemy się przynagleni, by z jednej strony stanowczo i jednoznacznie wypowiedzieć się w obronie chrześcijańskiej rodziny, fundamentalnych wartości, które ją chronią, a z drugiej przestrzec przed zagrożeniami płynącymi z propagowania nowego typu form życia rodzinnego.

Ideologia gender stanowi efekt trwających od dziesięcioleci przemian ideowo-kulturowych, mocno zakorzenionych w marksizmie i neomarksizmie, promowanych przez niektóre ruchy feministyczne oraz rewolucję seksualną. Genderyzm promuje zasady całkowicie sprzeczne z rzeczywistością i integralnym pojmowaniem natury człowieka. Twierdzi, że płeć biologiczna nie ma znaczenia społecznego, i że liczy się przede wszystkim płeć kulturowa, którą człowiek może swobodnie modelować i definiować, niezależnie od uwarunkowań biologicznych. Według tej ideologii człowiek może siebie w dobrowolny sposób określać: czy jest mężczyzną czy kobietą, może też dowolnie wybierać własną orientację seksualną. To dobrowolne samookreślenie, które nie musi być czymś jednorazowym, ma prowadzić do tego, by społeczeństwo zaakceptowało prawo do zakładania nowego typu rodzin, na przykład zbudowanych na związkach o charakterze homoseksualnym.

Niebezpieczeństwo ideologii gender wynika w gruncie rzeczy z jej głęboko destrukcyjnego charakteru zarówno wobec osoby, jak i relacji międzyludzkich, a więc całego życia społecznego. Człowiek o niepewnej tożsamości płciowej nie jest w stanie odkryć i wypełnić zadań stojących przed nim zarówno w życiu małżeńsko-rodzinnym, jak i społeczno-zawodowym. Próba zrównania różnego typu związków jest de facto poważnym osłabieniem małżeństwa jako wspólnoty mężczyzny i kobiety oraz rodziny, na małżeństwie zbudowanej.

Spotykamy się z różnymi postawami wobec działań podejmowanych przez zwolenników ideologii gender. Zdecydowana większość nie wie, czym jest ta ideologia, nie wyczuwa więc żadnego niebezpieczeństwa. Wąskie grono osób – zwłaszcza nauczycieli i wychowawców, w tym także katechetów i duszpasterzy – próbuje na własną rękę poszukiwać konstruktywnych sposobów przeciwdziałania jej. Są wreszcie i tacy, którzy widząc absurdalność tej ideologii uważają, że Polacy sami odrzucą proponowane im utopijne wizje. Tymczasem ideologia gender bez wiedzy społeczeństwa i zgody Polaków od wielu miesięcy wprowadzana jest w różne struktury życia społecznego: edukację, służbę zdrowia, działalność placówek kulturalno-oświatowych i organizacji pozarządowych. W przekazach części mediów jest ukazywana pozytywnie: jako przeciwdziałanie przemocy oraz dążenie do równouprawnienia.

Wspólnota Kościoła w sposób integralny patrzy na człowieka i jego płeć, dostrzegając w niej wymiar cielesno-biologiczny, psychiczno-kulturowy oraz duchowy. Nie jest czymś niewłaściwym prowadzenie badań nad wpływem kultury na płeć. Groźne jest natomiast ideologiczne twierdzenie, że płeć biologiczna nie ma żadnego istotnego znaczenia dla życia społecznego. Kościół jednoznacznie opowiada się przeciw dyskryminacji ze względu na płeć, ale równocześnie dostrzega niebezpieczeństwo niwelowania wartości płci. To nie fakt istnienia dwóch płci jest źródłem dyskryminacji, ale brak duchowego odniesienia, ludzki egoizm i pycha, które trzeba stale przezwyciężać. Kościół w żaden sposób nie zgadza się na poniżanie osób o skłonnościach homoseksualnych, ale równocześnie z naciskiem podkreśla, że aktywność homoseksualna jest głęboko nieuporządkowana oraz że nie można społecznie zrównywać małżeństwa będącego wspólnotą mężczyzny i kobiety ze związkiem homoseksualnym.

W święto Świętej Rodziny zwracamy się z gorącym apelem do rodzin chrześcijańskich, do przedstawicieli ruchów religijnych i stowarzyszeń kościelnych oraz wszystkich ludzi dobrej woli, aby odważnie podejmowali działania, które będą służyć upowszechnianiu prawdy o małżeństwie i rodzinie. Bardziej niż kiedykolwiek potrzebna jest dzisiaj edukacja środowisk wychowawczych.

Apelujemy także do instytucji odpowiadających za polską edukację, aby nie ulegały naciskom nielicznych, choć bardzo głośnych, środowisk, dysponujących niemałymi środkami finansowymi, które w imię nowoczesnego wychowania dokonują eksperymentów na dzieciach i młodzieży. Wzywamy instytucje oświatowe, aby zaangażowały się w promowanie integralnej wizji człowieka.
Wszystkich wierzących prosimy o żarliwą modlitwę w intencji małżeństw, rodzin oraz wychowywanych w nich dzieci. Prośmy Ducha Świętego, aby udzielał nam nieustannie światła rozumienia i widzenia prawdy w tym, co jest niebezpieczeństwem i zagrożeniem nie tylko dla rodziny, ale dla naszej Ojczyzny i całej ludzkości. Módlmy się także o odwagę bycia ludźmi wiary i odważnymi obrońcami Prawdy. Niech w podejmowaniu tego trudu wzorem do naśladowania oraz pomocą duchową będzie Święta Rodzina z Nazaretu, w której wychowywał się Syn Boży – Jezus Chrystus.

W tym duchu udzielamy wszystkim pasterskiego błogosławieństwa.

Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce

___________________________________________________________________________
Powyższy list (wersja skrócona poprawiona) należy odczytać w Niedzielę Świętej Rodziny,
29 grudnia 2013 roku

† Biskup Józef Górzyński
Biskup Pomocniczy Archidiecezji Warszawskiej
Wikariusz Generalny

Kliknij za życiem

Milion Europejczyków poparło akcję „Jeden z nas”. Ale to nie koniec akcji pro-life na starym kontynencie, podpisy zbierane są nadal. 22 września będzie Europejski Dzień Poparcia dla „Jeden z Nas”, a na listopad zaplanowano I Europejski Kongres Pro-Life – w Krakowie! 

Każdy z nas ma szansę jednoznacznie opowiedzieć się po stronie życia – wystarczy kliknąć i poprzeć akcję „Jeden z nas”. Do aktywnej postawy zachęca dokument bioetyczny Episkopatu.

W opublikowanym w ostatnich dniach dokumencie „O wyzwaniach bioetycznych, przed którymi stoi współczesny człowiek” biskupi polscy podkreślili, że „konieczne jest zaangażowanie w czynną obronę ludzkiego życia od chwili poczęcia”.

„Sprzeciw wobec wszystkich praktyk wymierzonych w życie ludzkie wyraża się najpierw w jednoznacznym opowiedzeniu się po stronie życia. Oznacza to zakaz bezczynności, niezajmowania wyraźnego stanowiska” – czytamy w dokumencie.

Zobacz także:

Dokument „O wyzwaniach bioetycznych, przed którymi stoi współczesny człowiek”

Strona akcji „Jeden z nas”

PODPISZ SIĘ POD AKCJĄ „JEDEN Z NAS”

Kardynał Kazimierz Nycz o Kongresie Nowej Ewangelizacji

Joanna Jureczko-Wilk: Jak Ogólnopolski Kongres Nowej Ewangelizacji wpłynie na warszawskie parafie? Uda się w stolicy obudzić olbrzyma?
Kard. Kazimierz Nycz: – Kiedy patrzyłem podczas Mszy św. na uczestników, Bogu dzięki, sporo było księży i świeckich z Warszawy. Widziałem wielu przedstawicieli grup, ruchów, stowarzyszeń. Już sam ich udział w tym wydarzeniu świadczy o tym, że szukają nowych sposobów, metod ewangelizacji. To każe patrzeć z nadzieją na czas pokongresowy, który z pewnością wyda owoc także w diecezji warszawskiej. Oczywiście, te cztery dni nie zastąpią stałej formacji ku ewangelizacji, ale niewątpliwie będą zasianiem ziarna, z którego coś dobrego wyrośnie. Nie ulega wątpliwości, że dzisiaj w całej Polsce, w odniesieniu do tych, którzy są poza Kościołem, od niego odeszli, i w odniesieniu do tych, którzy są w Kościele, ewangelizacja jest koniecznością. Jest potrzebna w wielkich miastach, gdzie następuje polaryzacja społeczeństwa, ale także w „pobożnej części Polski”, jaką jest południe. Jeżeli nie będzie pójścia w głąb, dążenia do osobowego spotkania z Panem Jezusem, nikt człowieka oderwanego od swojego środowiska – na przykład na emigracji w Anglii czy w Niemczech – nie utrzyma przy Kościele.

Warszawa jest specyficznym środowiskiem. Mamy jeden z niższych w kraju odsetek osób chodzących na niedzielne Msze św. Jak trafić do osób, które nie czują więzi z parafią albo nawet nie odczuwają braku Boga w swoim życiu?

- Myślę, że mogą to zrobić „obudzeni” w parafii świeccy. Księża zdają sobie sprawę z tego, że sami nie są w stanie zrobić wszystkiego. Powinni umiejętnie „uruchomić” ludzi świeckich, którzy poprzez miejsce swojej nauki, pracy czy zamieszkania mogą dotrzeć do o wiele szerszych kręgów osób niż duszpasterze. Skutecznym sposobem jest osobiste świadectwo świeckich oraz apostolskość grup, które nie poprzestają na formowaniu swoich członków, ale nieustannie poszukują nowych. W Warszawie widać to doskonale na „pączkujących” wspólnotach neokatechumenalnych, kręgach rodzin Domowego Kościoła, wspólnotach Odnowy w Duchu Świętym. Niektóre grupy podejmują ewangelizację uliczną, wędrują z nauczaniem od domu do domu. Chodzi o to, żeby budzić z uśpienia i wyrywać ze „świętego spokoju”, żeby na początek wzbudzić pragnienie poznania Boga.

W stolicy dużym powodzeniem cieszą się wieczory uwielbienia, Msze św. z modlitwą o uzdrowienie, kurs Alfa. Może to jest trop, którym warto pójść.

- Rzeczywiście, kurs Alfa jest obecny w wielu warszawskich parafiach i ciągle odbywają się jego kolejne edycje. Wynika z tego, że jest bardzo skutecznym sposobem docierania do tych, których nie ma przy Chrystusie. Dzieje się tak dlatego, że rozpoczyna się go nie katechezą, ale kerygmatem. To kerygmat rodzi wiarę. Ważną rzeczą jest też to, że kursy aranżowane są poza ścisłym miejscem sakralnym, co ośmiela tych, którzy do tej pory trzymali się z dala od Kościoła.

Czy po kongresie w archidiecezji pojawią się nowe grupy, ruchy?

- Ważniejsze od tego, żeby powstałe nowe, jest otwarcie się parafii na grupy, ruchy, stowarzyszenia już istniejące. Niestety, ciągle jeszcze są parafie, które – poza kółkiem różańcowym – nie mają wspólnot ewangelizacyjnych. I nie wynika to z braku potrzeby takich wspólnot. Raczej świadczy o tym, że księża proboszczowie nie potrafią współpracować w tej kwestii ze świeckimi, nie korzystają z ich umiejętności i charyzmatów.

http://warszawa.gosc.pl/

Wiara w miłość pobudza do miłości

„Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam” (1J 4, 16)

Drodzy Bracia i Siostry!

Obchody Wielkiego Postu w kontekście Roku Wiary stanowią dla nas cenną sposobność do medytowania nad relacją między wiarą a miłością – między wiarą w Boga, w Boga Jezusa Chrystusa, i miłością, która jest owocem działania Ducha Świętego i prowadzi nas drogą poświęcenia się Bogu i innym ludziom.

1. Wiara jako odpowiedź na miłość Boga

Czytaj dalej …

„Idź, i ty czyń podobnie!” (Łk 10, 37)

Drodzy Bracia i Siostry!

1. 11 lutego 2013 r., w liturgiczne wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Lourdes, odbędą się w sanktuarium maryjnym w Altötting uroczyste obchody XXI Światowego Dnia Chorego. Dzień ten jest dla chorych i pracowników służby zdrowia, dla wiernych chrześcijan i dla wszystkich osób dobrej woli „owocnym czasem modlitwy, współuczestnictwa i ofiary z cierpienia dla dobra Kościoła oraz skierowanym do wszystkich wezwaniem, aby rozpoznali w chorym bracie święte Oblicze Chrystusa, który przez cierpienie, śmierć i zmartwychwstanie dokonał dzieła zbawienia ludzkości” (Jan Paweł II, List ustanawiający Światowy Dzień Chorego, 13 maja 1992 r., 3). W tych okolicznościach jest szczególnie bliski mojemu sercu każdy i każda z was, drodzy chorzy, którzy w placówkach opiekuńczych i leczniczych czy też w domach doświadczacie trudnych chwil z powodu choroby i cierpienia. Wszystkim pragnę przekazać pełne otuchy słowa ojców Soboru Watykańskiego II: „Nie jesteście opuszczeni czy niepotrzebni: jesteście powołani przez Chrystusa, wy jesteście Jego przejrzystym obrazem” (Orędzie do ubogich, chorych i cierpiących).

Czytaj dalej …